| <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8"> |
| |
| <p>Thai line breaking test. The original source of this text was ICU, and the reference |
| expected html was generated with ICU's word break iterator.</p> |
| |
| <div style="width:1px; position:absolute; left:30%"> |
| |
| บท​ที่๑พายุ​ไซโคลน |
| โด​โรธี​อาศัย​อยู่​ท่ามกลาง​ทุ่งใหญ่​ใน​แคนซัส​กับ​ลุง​เฮ​นรี​ชาวไร่​และ​ป้า​เอ็ม​ภรรยา​ชาวไร่ |
| |
| บ้าน​ของ​พวก​เขา​หลัง​เล็ก​เพราะ​ไม้​สร้าง​บ้าน​ต้อง​ขน​มา​ด้วย​เกวียน​เป็น |
| |
| ระยะ​ทาง​หลาย​ไมล์ |
| |
| บ้าน​มี​สี่​ฝา​มี​พื้น​กับ​หลังคา​รวม​ทำ​เป็น​ห้อง​เดียว |
| |
| ใน​ห้อง​มี​ทั้ง​เตา​หุง​ต้ม​ที่​สนิม​ดู​ขึ้น​เลอะ |
| |
| มี​ตู้​ใส่​ถ้วย |
| |
| ชาม |
| |
| โต๊ะ |
| |
| เก้าอี้​สาม​หรือ​สี่​ตัว |
| |
| แล้ว​ก็​มี​เตียง​นอน |
| |
| ลุง​เฮ​นรี​กับ​ป้า​เอ็ม​มี​เตียง​นอน​ใหญ่​อยู่​ที่​มุม​หนึ่ง |
| |
| ส่วน​โด​โร​ธีมี​เตียง​เล็ก​อีก​ที่​มุม​หนึ่ง |
| |
| ไม่มี​ห้อง​ใต้​เพดาน​เลย​ห้อง​ใต้ถุน​ก็​ไม่มี |
| |
| เว้น​แต่​มี​โพ​รง​เล็กๆ |
| |
| ที่​ขุด​ไป​ใต้ |
| |
| พื้น​เรียก​ว่า |
| |
| "​โพรง​ไซโคลน​" |
| |
| เป็น​ที่​ครอบครัว​นี้​จะ​มุด​เข้าไป​เมื่อ​เกิด​ลม​มหา​ภัย |
| |
| ซึ่ง​กระโชก​แรง​จน​บดขยี้​สิ่ง​ก่อ​สร้าง​ใดๆ |
| |
| ที่​ขวาง​ทาง​มัน​ได้​ตรง​กลาง​พื้น​มี​ฝา​เปิด​เข้าไป |
| |
| จาก​นั้น​มี​บันได​ลง​ไป​ถึง​โพรง​มืด​เล็กๆ |
| |
| |
| เมื่อ​โด​โรธี​ยืน​ที่​ปาก​ประตู​และ​มอง​ไป​รอบๆ |
| |
| เธอ​ไม่​เห็น​อะไร​นอกจาก​ท้อง​ทุ่ง​กว้าง​สี​เทา​หม่น​ทั่ว​ทุก​ด้าน |
| |
| ไม่มี​แม้​ต้นไม้​สัก​ต้น​หรือ​บ้าน​สัก​หลัง​ที่​โผล่​พ้น​ภูมิประเทศ​อัน​ราบ​เรียบ |
| |
| แผ่​ไป​ไกล​จน​จด​ขอบ​ฟ้า​ทั่ว​ทุก​ทิศ |
| |
| ดวงตะวัน​เผา​ผืน​ดิน​ที่​ไถ​แล้ว​จน​กลาย​เป็น​แผ่น​มหึมา​สี​ดำ |
| |
| มี​รอย​แตก​ระแหง​อยู่​ตลอด |
| |
| แม้แต่​หญ้า​ก็​ไม่​เขียว |
| |
| เพราะ​ดวงตะวัน​เผา​ยอด​ใบ​ยาว​เสีย​จน​เป็น​สี​เทา​หม่น​มอง​เห็น​อยู่​ทั่วไป |
| |
| ครั้ง​หนึ่ง​เคย​ทาสี​บ้าน​เอา​ไว้ |
| |
| แต่​ก็​ถูก​ดวงตะวัน​เผา​เสีย​จน​สี​พอง |
| |
| แล้ว​ฝน​ก็​ชะ​มัน​หลุด​ไป​จน​หมด |
| |
| และ​ตอน​นี้​บ้าน​จึง​ดู​หม่นหมอง​เป็น​สี​เทา​เหมือน​สิ่ง​อื่นๆ |
| |
| ด้วย |
| |
| |
| ตอน​ที่​ป้า​เอ็ม​ย้าย​มา​อยู่​ที่​นี่ |
| |
| เธอ​ยัง​สาว |
| |
| เป็น​ภรรยา​ที่​งดงาม |
| |
| แล้ว​แดด​และ​ลม​ก็ได้​เปลี่ยน​เธอ​ไป |
| |
| เอา​ประกาย​ไป​จาก​ดวงตา​เธอ​ปล่อย​ไว้​แต่​ความ​สุขุม​อย่าง​หม่นหมอง |
| |
| เอา​สี​แดง​จาก​แก้ม​และ​ริม​ฝีปาก​เธอ​ไป |
| |
| กลาย​เป็น​สี​หม่นๆ |
| |
| เหมือน​กัน |
| |
| เธอ​ผอม​และ​หลัง​โค้ง |
| |
| และ​เดี๋ยว​นี้​ไม่​เคย​ยิ้ม​เลย |
| |
| เมื่อ​โด​โรธี​ซึ่ง​เป็น​เด็ก​กำพร้า​มา​อยู่​กับ​เธอ​ตอน​แรก |
| |
| ป้า​เอ็ม​ตื่น​เต้น​กับ​เสียง​หัวเราะ​ของ​เด็ก​น้อย​มาก |
| |
| เธอ​จะ​ส่ง​เสียง​ร้อง​แล้ว​เอา​มือ​ทาบ​อก​ทุก​ครั้ง​ที่​เสียง​อัน​ร่าเริง​ของ​โด​โรธี​เข้าหู​เธอ |
| |
| และ​เธอ​เฝ้า​มอง​เด็ก​หญิง​น้อยๆ |
| |
| ด้วย​ความ​ประหลาด​ใจ |
| |
| ด้วย​ยัง​หา​อะไร​มา​เป็น​เรื่อง​หัวเราะ​ได้ |
| |
| |
| ลุง​เฮ​นรี​ไม่​เคย​หัวเราะ |
| |
| ลุง​ทำงาน​หนัก​จาก​เช้า​ยัน​ค่ำ |
| |
| และ​ไม่​เคย​รู้จัก​ว่า​ความ​ร่าเริง​คือ​อะไร |
| |
| ลุง​ดู​หม่นหมอง​ไป​หมด​ตั้งแต่​เครา​ยาว​จน​จด​รองเท้า​บูต​อัน​หยาบ |
| |
| แล้ว​ลุง​ก็​ดู​เคร่งขรึม​น่า​เกรง​ขาม​ไม่​ค่อย​จะ​พูด |
| |
| |
| มี​โต​โต้​ที่​ทำให้​โด​โรธี​หัวเราะ​ได้ |
| |
| และ​ช่วย​เธอ​ให้​พ้น​จาก​การก​ลาย​เป็น​สี​เทา​หม่น​เหมือน​กับ​สิ่ง​รอบ​ตัว​อื่นๆ |
| |
| โต​โต้​สี​ไม่​เทา​หม่น |
| |
| แต่​มัน​เป็น​หมา​สี​ดำ​ตัว​น้อยๆ |
| |
| ขน​ยาว​ปุย​ราวกับ​ไหม |
| |
| มี​ตา​ดำ​เล็ก​เป็น​ประกาย​รื่นเริง​อยู่​สอง​ข้าง​จมูก​เล็ก​อัน​น่า​ขัน​ของ​มัน |
| |
| โต​โต้​เล่น​ทั้ง​วัน |
| |
| และ​โด​โรธี​ก็​เล่น​กับ​มัน |
| |
| และ​รัก​มัน​เหลือ​เกิน |
| |
| |
| อย่างไร​ก็ตาม |
| |
| วัน​นี้​ทั้ง​คู่​ไม่​ได้​เล่น |
| |
| ลุง​เฮ​นรี​นั่ง​อยู่​ที่​บันได​ประตู​และ​เฝ้า​กังวล​จ้อง​ดู​ท้องฟ้า​สี​เทา​หม่น​ผิด​ปกติ |
| |
| โด​โรธี​ยืน​ที่​ประตู |
| |
| กอด​โต​โต้​ไว้​ใน​อ้อม​แขน |
| |
| และ​ก็​มอง​ดู​ท้องฟ้า​อยู่​เหมือน​กัน |
| |
| ป้า​เอ็​มกำ​ลัง​ล้าง​ชาม​อยู่ |
| |
| |
| |
| จาก​ด้าน​เหนือ​ไกล​ออก​ไป |
| |
| มี​เสียง​ลม​คราง​แผ่ว​เบา​ได้ยิน​มา |
| |
| ลุง​เฮ​นรี​และ​โด​โรธี​เห็น​ต้น​หญ้า​สูง​เอน​เป็น​คลื่น​ก่อน​ที่​พายุ​จะ​มา​ถึง |
| |
| แล้ว​ก็​มี​เสียง​หวีด​หวิว​ชัดเจน​มา​จาก​บรรยากาศ​ทาง​ใต้ |
| |
| และ​เมื่อ​เหลือบ​ตา​ไป​ทาง​ด้าน​นั้น​ก็​เห็น​คลื่น​หญ้า​มา​ทาง​ด้าน​นั้น​ด้วย |
| |
| |
| |
| ลุง​เฮ​นรี​ผุด​ลุก​ขึ้น​ทันใด |
| |
| |
| |
| "​ลม​ไซโคลน​มา |
| |
| เอ็ม​" |
| |
| ลุง​ร้อง​บอก​ภรรยา |
| |
| "​ข้า​จะ​ไป​ดู​สัตว์​เลี้ยง​หน่อย​" |
| |
| แล้ว​ลุง​ก็​วิ่ง​ไป​ยัง​เพิง​ที่​วัว​และ​ม้า​อาศัย​อยู่ |
| |
| |
| |
| ป้า​เอ็ม​หยุด​ทำงาน​และ​มา​ที่​ประตู |
| |
| เพียง​ชายตา​มอง |
| |
| ป้า​ก็​บอก​ได้​ว่า​อันตราย​มา​ถึง​แล้ว |
| |
| |
| |
| "​เร็ว​โด​โรธี​!​" |
| |
| ป้า​ตะโกน |
| |
| |
| |
| "​วิ่ง​ไป​ห้อง​ใต้ถุน​" |
| |
| |
| |
| โต​โต้​ผลุน​กระโดด​ลง​จาก​อ้อม​แขน​โด​โรธี |
| |
| แล้ว​เข้าไป​ซ่อน​อยู่​ใต้​เตียง |
| |
| เด็ก​หญิง​น้อย​เข้าไป​ดึง​มัน​ออก​มา |
| |
| ป้า​เอ็​มก​ระ​ชาก​ฝา​ที่​พื้น​ออก​อย่าง​อก​สั่น​ขวัญ​หาย |
| |
| ปีน​บันได​ไม้​ลง​ไป​ใน​โพรง​เล็ก​อัน​มืด​ทึบ |
| |
| โด​โรธี​จับ​โต​โต้​ได้​ใน​ที่สุด |
| |
| และ​วิ่ง​ตาม​ป้า​เธอ​ไป |
| |
| เมื่อ​เธอ​มา​ได้​ครึ่ง​ห้อง​ก็​มี​เสียง​หวีด​หวือ |
| |
| ส่วน​บ้าน​ก็​สั่น​อย่าง​แรง​จน​เธอ​หก​คะมำ​นั่ง​จ้ำเบ้า​อยู่​กับ​พื้น |
| |
| |
| |
| แล้ว​สิ่ง​ประหลาด​ก็​เกิด​ขึ้น |
| |
| |
| |
| บ้าน​หมุน​ไป​หมุน​มาส​อง​สาม​รอบ |
| |
| แล้ว​ก็​ลอย​ขึ้น​สู่​อากาศ​อย่าง​ช้าๆ |
| |
| โด​โร​ธีรู้​สึก​ราวกับ​ว่า​เธอ​ได้​ขึ้น​ไป​กับ​ลูก​บอลลูน |
| |
| |
| |
| พายุ​เหนือ​กับ​พายุ​ใต้​มา​พบ​กัน​ตรง​ที่​บ้าน​พอดี |
| |
| และ​ทำให้​ตรง​นั้น​เป็น​จุดศูนย์กลาง​ของ​พายุ​ไซโคลน |
| |
| ตาม​ปกติ​ตรง​กลาง​พายุ​ไซโคลน​อากาศ​จะ​นิ่ง |
| |
| แต่​ความ​กดดัน​อย่าง​หนัก​ของ​ลม​ทุก​ด้าน​รอบ​บ้าน |
| |
| ทำให้​บ้าน​ลอย​สูง​ขึ้นๆ |
| |
| จน​กระทั่ง​ขึ้น​ไป​อยู่​สุด​ยอด​ของ​พายุ​ไซโคลน |
| |
| และ​จาก​ตรง​นั้น​ก็​ถูก​หอบ​ไป​หลาย​ไมล์ |
| |
| ง่ายดาย​ราวกับ​หอบ​ขน​นก |
| |
| |
| |
| มืด​มาก​แล้ว |
| |
| ลม​ยัง​ส่ง​เสียง​หวีด​หวือ​น่า​กลัว​อยู่​รอบ​ตัว​เธอ |
| |
| แต่​โด​โรธี​เห็น​ว่า​เธอ​สามารถ​นั่ง​ไป​ได้​อย่าง​ง่ายดาย​นัก |
| |
| ครั้ง​หนึ่ง​หลัง​จาก​ที่​บ้าน​สะดุด​อย่าง​แรง​และ​หมุน​ไป​รอบๆ |
| |
| สอง​สาม​ครั้ง​ใน​ตอน​แรก |
| |
| เธอ​ก็​รู้สึก​ว่า​ตัว​เอง​ถูก​แกว่ง​อย่าง​แผ่ว​เบา​ราว​ทารก​ใน​เปล |
| |
| |
| |
| โต​โต้​ไม่​ชอบใจ​เลย |
| |
| มัน​วิ่ง​ไป​วิ่ง​มาร​อบ​ห้อง |
| |
| ทาง​โน้น​ที​ทาง​นี้​ที​ส่ง​เสียง​เห่า​ดัง​ก้อง |
| |
| แต่​โด​โรธี​นั่ง​นิ่ง​อยู่​บน​พื้น​เฝ้า​คอย​ดู​ว่า​จะ​เกิด​อะไร​ขึ้น |
| |
| |
| |
| ครั้ง​หนึ่ง​โต​โต้​เข้าไป​ใกล้​ฝา​ที่​พื้น​มาก​ไป |
| |
| เลย​พลัด​ตกลง​ไป |
| |
| ที​แรก​เด็ก​หญิง​คิด​ว่า​เธอ​จะ​สูญ​เสีย​มัน​ไป​เสีย​แล้ว |
| |
| แต่​ชั่ว​ครู่​เธอ​ก็​เห็น​หู​ของ​มัน​โผล่​ขึ้น​มา​จาก​ช่อง​นั้น |
| |
| ทั้งนี้​เพราะ​แรง​กด​อย่าง​หนัก​ของ​อากาศ​ทำให้​โต​โต้​ไม่​ตกลง​ไป​ข้าง​ล่าง |
| |
| โด​โรธี​คลาน​ไป​ที่​ช่อง​นั้น​จับ​หู​โต​โต้​ไว้​ได้ |
| |
| และ​ลาก​มัน​มา​ที่​ห้อง​อีก |
| |
| หลัง​จาก​นั้น​ก็​ปิด​ฝา​พื้น​เพื่อ​จะ​ได้​ไม่​เกิด​อุบัติเหตุ​อีก |
| |
| |
| |
| ชั่วโมง​แล้ว​ชั่วโมง​เล่า​ผ่าน​ไป |
| |
| โด​โรธี​ค่อยๆ |
| |
| หาย​กลัว |
| |
| แต่​เธอ​รู้สึก​เหงา​เหลือ​เกิน |
| |
| และ​ลม​ก็​ส่ง​เสียง​หวีด​หวือ​ดัง​เสีย​จน​เธอ​แทบ​จะ​หู​หนวก |
| |
| ที​แรก​เธอ​สงสัย​ว่า​คงจะ​ถูก​ฉีก​กระชาก​ออก​เป็น​ชิ้น​เล็ก​ชิ้น​น้อย​เมื่อ​บ้าน​เอน​ล้ม​ลง​อีก​ครั้ง |
| |
| แต่​หลาย​ชั่วโมง​ผ่าน​ไป​ก็​ไม่มี​อะไร​เกิด​ขึ้น​เธอ​เลย​เลิก​วิตก​และ​ตัดสิน​ใจ​คอย​ดู​อย่าง​สงบ |
| |
| และ​รอ​ว่า​อนาคต​จะ​เป็น​อย่างไร |
| |
| ใน​ที่สุด​เธอ​คลาน​จาก​พื้น​ห้อง​ที่​โยก​ไป​มา​ขึ้น​ไป​บน​เตียง |
| |
| แล้ว​ก็​นอน​ลง |
| |
| โต​โต้​ตาม​ติด​มา​นอน​ลง​ใกล้ๆ |
| |
| เธอ |
| |
| |
| |
| ไม่​ช้า​โด​โรธี​ก็​ปิด​ตา​ลง​หลับ​ผล็อย​ไป​อย่าง​สนิท​ทั้งๆ |
| |
| ที่​บ้าน​โยก​ไป​มา​และ​ลม​ก็​คราง​หวีด​หวือ |
| |
| </div> |
